Istanbul when it snows

Kar yağdığında içimize dolan tarifsiz bir mutluluk yaşıyoruz. Büyük, küçük demeden hepimizi bu mutluluk sarıyor sarmalıyor.  Fakat biz bu duruma sevinirken yoksulları, evsiz insanları, dışarıda soğukta aç kalan sokak hayvanlarını düşünürüm hep. Bir onlar yaşayamaz bu beyaz örtünün keyfini. Onlar için bu zamanlar zor zamanlar. Ne kadar çabuk geçse, o kadar az bir hasarla atlatırlar bu durumu.

Ama bizim için hiç de öyle olmuyor açıkçası. Biz durmadan yağmasını, okulların tatil olması için dualar ederiz. Bu beyaz örtünün hiç bitmesini istemeyiz..Biz insanlara verdiği dinginlikten midir yoksa renginden midir? Yoksa insanların ruhlarının ihtiyaçlarından mı? Dünyamızda görmek istemediklerimizin bir nebzede olsa örtülmesinden mi mutlu oluyoruz bilinmez. Bizi her şartta mutlu ettiği doğrudur.

İstanbul uzun zamandır bu kadar beyaz örtüyle kaplandığını görmemiştim. İlk yağmaya başladığı sıralar şunu far kettim.  Sanki Alice harikalar diyarındayım diye düşündüm, çünkü gerçekten hayal gibiydi. Pamuk gibi uçuşuyorlardı birbirlerine hiç değmeden. Bende bu güzelliği kaçırmak istemedim ve attım kendimi beyaz örtüye.